Verslag 1 mei 2012
Op de fiets naar Santiago de Compostela. Dát is wat Annemie wilde, direct na haar 50e verjaardag. Zo gezegd, zo gedaan? Nou, vergeet het maar. Er kwam nog heel wat bij kijken. Naast het feit dat de fiets in orde moet zijn, werd het toch wikken en wegen: wat wel mee en wat niet maar ook hoe en hoeveel. Neem ik een luchtbed of toch een matrasje? Toch maar een klein stoeltje mee (maar past dat nog op de bagagedrager?) Uiteindelijk is de hoeveelheid bagage die je mee kunt nemen maar beperkt. Het is net als reizen per vliegtuig: het aantal kilo’s moest beperkt blijven tot ca. 20kg.
Toen ik Annemie ging uitzwaaien op vrijdag 27/4, een week later dan gepland i.v.m. het overlijden van haar moeder, bleek het aantal kilo’s toch ietsje meer te zijn. Ik zal niet ontkennen dat ik heel even dacht aan alle hellingen die zij nog te gaan had. Deze eerste dag is Annemie naar haar familie gefietst in Rijkevorsel (B). Dat betekende voor haar nog een nachtje in een comfortabel bed. Na de dag erna uitgezwaaid te zijn door de familie, ging de tocht naar Aalst waar zij met Hans nog een overnachting had in een hotel. Volgens Annemie was dit hotel een aparte ervaring. Het bleek een ouder pand met mooie hoge plafonds maar een overduidelijke vergane glorie. Behalve het pand leek het of ook de overige hotelgasten hun beste tijd wel hadden gehad.
Voor de laatste keer werd Annemie uitgezwaaid; dit keer door Hans. Annemie vertelde vol goede moed te zijn gaan fietsen, maar: na17 kmkwam zij erachter dat haar helm nog in Aalst lag. Dat werd toch weer17 kmterugfietsen om de helm op te halen. (We houden het maar op een extra rondje voor die dag.) Vanuit Ninove kreeg ik later die dag een sms, dat zij aan een lekker biertje zat in café De Leste Zonde. Het zal vast haar laatste niet zijn. Er waren die dag meer pelgrims op pad en zo kon het gebeuren dat Annemie Kees ontmoette die ook alleen op pad bleek naar Santiago. Zij hebben samen gefietst tot de volgende bestemming en voor de nacht een jeugdherberg gevonden. Daar bleken nog meer pelgrims te zijn en bij de kennismaking bleek een van de heren Hans te heten. Tijdens het eten hebben de 4 besloten de volgende dag samen te fietsen. Detail: deze Hans blijkt te lijken op “onze” Hans. Hij is voorzitter van een zangkoor en is een sterke fietser. Volgens Annemie: “tis net als bij ons: als Hans aan kop fietst moet iedereen een tandje erbij”!
Gisteren zat het clubje in Compiegne en moesten zij even zoeken naar een goede plaats om te overnachten. Maar uiteindelijk werd plaats gevonden in een kapelletje dat in de winter onderdak biedt aan daklozen en in de zomer aan pelgrims. (Zijn pelgrims eigenlijk ook niet dakloos?).
Vandaag, woensdag, ontving ik het bericht dat Annemie in Seraincourt is aangekomen, al 550 kmgefietst heeft en vandaag, een zware dag gehad heeft.115 kmgefietst, het was koud en het regende veel.
Wordt vervolgd.
Yolanda