Annemie naar Santiago de Compostela, vervolg.
Sinds het vorige en dit verslag heeft Annemie heel wat kilometers achter zich gelaten.Zo heeft zij op dit moment al bijna1500 kmachter de rug met slechts één lekke band. Het betekent dat er nog “slechts”1000 kmte gaan is. Het is nu al een knappe prestatie.
Annemie en de drie andere pelgrims Kees, Hans en Arno zijn vorige week zondag tot Portier gekomen. Het bleek die dag een lastige opgave om goed onderdak te vinden dus moest het kwartet ietsje verder fietsen. De dag werd afgesloten met 120km. Dat dat ietsje wel wat veel was bleek de volgende dag. Kees kon de trap niet meer af door een erg pijnlijke knie en hij heeft het verdere vervolg van de tocht niet meer afgewacht maar is naar huis gegaan. En toen waren er nog drie. (Er was toch zo’n versje over 10 kleine negertjes?)
Uiteindelijk zijn Annemie en Arno samen verder getrokken omdat Hans liever de route door de binnenlanden wilde vervolgen en Annemie en Arno de voorkeur gaven aan de kustroute. Toen waren er nog 2.
Annemie en Arno zijn vervolgens verder gegaan naar Aulnay waar Arno een hotelletje had gereserveerd. Annemie had daar liever haar eigen tentje opgezet maar de camping bleek gesloten en het hotelletje was toch al gereserveerd. Het was een mooi hotelletje en waarachtig, daar bleek ook nog een keuken aan vast te zitten die een heerlijke steak met friet aanbood voor 7 Eu. Jammer, alleen niet die dag.5 kmverder was nog een warm maal te krijgen. En dan kan het zomaar gebeuren dat je na ruim 100km fietsen dáár even geen trek in hebt. Maar gelukkig: de lokale bakker had nog iets eetbaars in huis. Met een pizza van 3,50 ben je en goedkoper uit en je maag is gevuld.
Het was de bedoeling om op dinsdag naar de fietsenmaker te gaan om een reserveband te kopen want de eerste reserveband was al bij een eerder gevalletje van pech ingezet. En zonder reserveband is het toch wat onzeker fietsen. Nu is 8 mei een feestdag en waren de winkels gesloten. Annemie was eigenlijk van plan om alleen verder te trekken maar besloot wijselijk om nog maar met Arno verder te fietsen. Je weet ’t uiteindelijk maar nooit.
De woensdag was een dag met heel veel regen maar dat heeft voor Annemie de pret niet gedrukt. Die heeft gefietst als een zonnetje terwijl het voor haar medepelgrim letterlijk en figuurlijk zwaarder werd. Maar zoals dat zo vaak gaat: zodra de zon weer terug is, is alles vergeten. Vanaf Royon zijn zij met het pontje naar Point Grave gegaan waar de twee lekker Spaans hebben gegeten.
De dag van gisteren was met 30 grd erg zwaar. Rijdend door bos viel het nog mee maar in de namiddagwas er geen beschermend bos meer en dan is het in het zonnetje wel heel erg warm. Regen heeft toch wel de voorkeur boven deze warmte, vertelde Annemie. Voor de nacht werd een plaatsje gevonden in een B&B van een Portugees die in eerste instantie niet erg bereidwillig was om onderdak te geven aan de twee maar uiteindelijk ging hij overstag. Hij had toch wel ergens nog een kamertje: oud, vies en smerig. Maar allez: een overnachting voor 40 Eu voor 2 personen, incl. BBQ, alle drank vrij en een hoop gezelligheid! Wat wil een mens nog meer!
En toen ineens was Annemie weer alleen. Het groepje pelgrims is nu volledig uiteengevallen. Annemie gaf eerder al aan een stuk alleen te willen fietsen en dat is nu een feit. Vanaf morgen gaat zij, intussen voorzien van een reserveband, weer alleen verder. Het tentje is vanavond voor het eerst opgezet en Annemie heeft met een flesje wijn en een bord Ravioli voor haar tentje zitten genieten. (Zien jullie het voor je?) Gelukkig zijn er onderweg voldoende mensen die bemoedigend roepen: Bon courage!
Groeten voor allemaal, van Annemie.