Onder de goede begeleiding van twee engeltjes op haar schouder is Annemie op zondag 13 mei in St-Jean Pied de Port aangekomen. Een gezellig toeristisch stadje, waar heel veel pelgrims te voet vertrekken. Terwijl Annemie daar op een terras van een pint zat te genieten ontmoette zij André. De twee waren elkaar eerder tegengekomen toen Annemie nog eens 20km moest fietsen om de camping te kraken die gesloten bleek.
De dag erna noemt Annemie “De dag van de waarheid”. Ze had zo haar twijfels of die hoge bergen wel te beklimmen waren met die zwaar bepakte fiets. Nu is Annemie wel een koppige dame en de beslissing om die twijfel om te zetten in stoere daden was snel genomen. Bagage achterlaten was natuurlijk helemaal géén optie. Onder een stralend zonnetje rondde zij een klim af van16 km (tot 9% en 1050 hoogtemeters)!!!. De omgeving was prachtig en wat nog meer kicken is: Annemie kwam samen boven met een groep mountainbikers ZONDER BEPAKKING. Bagage achterlaten was eerder al geen optie maar afstappen was dat al helemaal niet! Gelukkig was dat ook niet nodig. Eenmaal boven aangekomen ging de rit vervolgens als een speer naar beneden en die leidde naar Roncevalles dat een historisch klooster heeft dat al sinds de 12e eeuw onderdak biedt aan pelgrims. Daarna is zij doorgereden tot Pamplona waar de nacht werd doorgebracht in een kerk, in het gezelschap van 200 andere pelgrims. Volgens Annemie leek het wel een legbatterij. Ook was zij de enige fietser en alle anderen waren wandelpelgrims. Kortom: zij voelde zich wel een beetje een vreemde eend in de bijt (of: in het kippenhok).
Vanuit Pamplona was het goed vertrekken. Kwestie van “volg de stroom pelgrims”. De route was prachtig; door mooie bosrijke valleien, langs rivieren en tussen mooie weidevelden door ging de rit naar Puentela Reina. Daar ontmoette Annemie Annica, een Nederlands meisje dat in een oud VW-busje rondtrekt. De dames konden het goed met elkaar vinden en Annemie heeft vervolgens haar kamp opgezet op de camping, naast het busje van Annica. Samen hebben zij er een gezellige dag van gemaakt. De ontmoeting met Annica is wel een gelukkige want de spullen die Annemie te veel mee heeft zijn intussen aan Annica meegegeven want (kleine wereld) zij is dierenarts en komt soms ook ik Domburg. Ook de zware rugzak van5 kgis mee in het busje. Dat scheelt een hoop gewicht voor de vervolgritten en het klimwerk dat nog te gaan was!
Woensdag 16 mei
Vandaag is Annemie André en Bas weer tegengekomen en is zij met hen meegefietst en hebben zij het oudste klooster van Navarra bezocht. Hoera, de wijn was er gratis…. Het was alleen nog zo vroeg op de ochtend! De dag zat vol met veel bergop en bergaf maar met genoeg snelheid bij de afdaling was de volgende heuvel al weer snel genomen. De twee mannen kozen voor een overnachting in een Auberge en Annemie koos voor haar tentje. Dat was een goede keuze want Annemie zag hen weer toen zijn aan haar pelgrimsmenu zat. De bel die plotseling geluid werd, klonk volgens Annemie “zoals bij ons voor een toerné aan de toog”, was voor de heren bedoeld. Het was het klokje van gehoorzaamheid. De jongens moesten naar bed om half 10. Annemie heeft erg om gelachen en heeft nog maar eens een toost uitgebracht met haar wijntje waar ze op dat moment nog lekker van zat te genieten.
De dag erna is Annemie alleen op pad gegaan en terwijl ze in Sto Domingo op de trappen van de kathedraal haar broodje eet, ziet zij in een straatje Bas en André weer. De mannen hebben een blog waar ook foto´s van Annemie bij staan:
http://brouwerenbrouwer.blogspot.com/2012_05_01_archive.html
Vrijdag de 18e was weer een kort fietsdagje. Annemie vertelde het rustig aan te gaan doen omdat zij anders veel te vroeg in Santiago is! Als het ergens leuk is fietst ze niet zo ver. Zo is samen met Bas de kathedraal van Burgos bezichtigd en vertelde Annemie: “zelden zoveel pracht en praal gezien”. Nadat er geluncht is, is zij in het mooie Burgos gebleven en zijn de jongens nog wat verder gefietst.
Het kostte de volgende dag heel wat moeite om de stad uit te komen. Annemie had zich te veel laten leiden door de pelgrims te voet maar die volgden een andere route. Dat was balen. Het werd een lange fietsdag en omdat het weer slecht was (lánge wegen en véél wind) en er verder weinig van te maken viel, fietste Annemie tot Carrion de los Condos. Gelukkig zat de vorm er goed in mede dankzij een pelgrimsmenu van kip met friet en drie wijntjes. Dat dit hét menu bij uitstek is ondervond Annemie onderweg. Ze dacht even uit de wind te gaan zitten bij twee jonge montainbikers maar dat werd een teleurstelling. Die gingen haar veel te traag. De roes van deze overwinning voelde goed. Ze liet ze met gemak ver achter zich.
Zondag 20 mei: na een roerige nacht met dromen, véél dromen, over lijken in slaapzakken die in het water lagen en mensen die niks meer konden omdat ze te moe waren, was de eerste blik in de spiegel die ochtend ook niet iets om vrolijk van te worden. Annemie: “toen ik vanmorgen in de spiegel keek leek ik zelf wel zo´n lijk.” Op mijn vraag of het echt zo erg was, antwoordde Annemie: “ik leek wel mijn eigen zus maar dan 10 jaar ouder, oeioei als dat nog maar goed komt met die wallen”.
In een café vol pelgrims die al een hele trip achter de rug hadden trof Annemie een landgenoot, Rudi. Het wederzijds enthousiasme is groot en onder het genot van een kop koffie gaat het gesprek behalve in de eigen moedertaal ook nog eens in hetzelfde dialact verder. Rudi vertelde al anderhalve maand te voet onderweg te zijn en hoopt er binnen de twee maanden te zijn, en dat vindt Annemie “pas echt een prestatie”. Bij het boodschappen doen komen ze elkaar weer tegen waarna de tocht gezamenlijk vervolgd wordt. Dat wil zeggen: Annemie fietsend naast Rudi, 7km pu,12 km lang. Naast Annemie was dat voor Rudi een kuitenbijter maar Annemie werd langzaamaan blauw van de kou. Om warm te worden is de tocht zonder Rudi in een rapper tempo vervolgd. Ook Rudi heeft een blog waarop een foto staat van Annemie waarvan zij hoopt dat zij nog herkenbaar is! www.bloggen.be/rudi_santiago.
Dat die engeltjes er zijn bewees deze dag wel. Annemie: “vanochtend had ik nog gedacht, ik ben weer wel aan een leuke ontmoeting toe en floeps daar was hij. Wonderbaarlijk toch?” Deze ontmoeting maakte het voor Annemie weer wel voor een groot deel goed want het slechte weer was geen pretje.
Tijdens één van de beklimmingen bereikte Annemie “Cruz de Serro”. De eeuwenoude traditie wil dat pelgrims aan de voet van het kruis een steen achterlaten die zij hebben meegebracht van huis. De stenen worden “murias” genoemd naar “Mercury” de god van de reizigers. Nu had Annemie geen steen van huis meegenomen maar ze bleek ook niet voor één gat te vangen. Fietsmaatje Hans had haar eerder tijdens deze reis een steen gegeven die in een van de mosselen zat. Die steen kwam nu van pas en ligt daar nu aan de voet van de Cruz de Serro. Het is bij dat kruis vast de eerste steen die uit een mossel komt!
Annemie vertelde me eerder deze week nog 250km te gaan te hebben, wat betekent dat zij veel eerder in Santiago is. Maar ook hier geldt: Annemie zou Annemie niet zijn als daar niet nog een rondje te vinden is van een extra 100 km.
Namens Annemie lieve groetjes aan iedereen en zij is er straks toch ook wel weer aan toe om jullie allemaal weer terug te zien.
Yolanda